ข้อคิคชีวิตหลังแต่งงานกับแฟนฝรั่ง

การแต่งงานกับแฟนฝรั่งใช่ว่าจะมีแต่ข้อดีเสมอไปวันนี้จะขอยกตัวอย่างกรณีศึกษาของคุณ orange เพื่อเป็นตัวอย่างของปัญหาที่อาจจะพบ หลังจากเราแต่งงาน และไปใช้ชีวิตกับแฟนฝรั่งของเราที่ต่างประเทศกรณีนี้แม้ว่า เราจะได้แฟนที่มีฐานะดีแต่หากไม่อธิบายถึงความแตกต่างทางวัฒนธรรม ที่แตกต่างกันให้เข้าใจแต่แรก ก็อาจทำให้เกิดปัญหาตามมาในภายหลังได้ ธรรมเนียมฝรั่งบางประเทศคือการใช้ชีวิตโดยรับผิดชอบเพียงชีวิตของตนเองและครอบครัวเท่านั้นไม่ได้รวมถึงเครือญาติ พ่อแม่พี่น้อง ทำให้ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องส่งเงินกลับมาให้ทางบ้านทุกเดือน กรณีนี้เราต้องอธิบายให้เขาเข้าใจตั้งแต่เริ่มแรกใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน เพื่อป้องกันปัญหาที่อาจจะตามมาภายหลังดังเรื่องที่จะอ่านต่อไปนี้

" อึดอัดใจมานานค่ะอยากถามเพื่อนๆหรือพี่ๆที่แต่งงานฝรั่งแล้วเป็นอย่างนี้หรือเปล่าคะเราแต่งงานอายุยังยี่สิบกว่าๆ แฟนห่างไปแค่ 2 ปี แต่เรื่องการทำงานขอบอกว่าฝรั่งนี่เค้าตั้งใจมากค่ะแฟนเป็นเจ้าของบริษัทเพราะเค้ามากความสามารถ ประมาณว่าเป็นเด็กอัจฉริยะเลยก็ว่าได้เพราะเค้าทำงานมีบริษัทเองตั้งแต่ 16 เข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะ อิิอิ ตั้งแต่แต่งงานกันมา เกือบสามปีแล้วมีปัญหากับแฟนบ่อยมากไม่ว่าจะเป็นเรื่องแฟนบ้างาน ไม่มีเวลาให้ ขอหย่าไปหลายทีแฟนก็ไม่ยอม แล้วก็มามีเวลาให้แต่พอสักสองสามวันก็บ้างานไม่หลับไม่นอน ไม่สนว่าภรรยาตัวเองจะกิน จะหิวอะไร ก่อนแต่งงานก็มีปัญหาเรื่องสินสอดกว่าจะได้แต่งงานกันได้ ก็ปาไปนานเหมือนกัน แล้วในที่สุดก็ตกลงจดทะเบียนกัน และสัญญาว่าจะมาจัดพิธีภายหลัง ทั้งๆที่เราเองก็ตัดชุดแต่งงานไปแล้ว หารครึ่งกะสามีอีกต่างหาก จนทุกวันนี้ชุดเจ้าสาวในฝันก็ยังไม่มีโอกาสได้ใส่เลย เพราะแฟนชอบอ้างว่าไม่ว่าง อ้วนมั่ง ไม่สะดวกมั่ง ปล.แฟนอ้วนจริงๆ ค่ะ ประมาณว่าอายคนอื่น เฮ้อออพอแต่งกันมา ก็ดันมามีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่าย ทำงานกะแฟนค่ะ แฟนเป็น เจ้าของบริษัท แต่ให้เงินเดือนภรรยาแค่ 15000 แต่ พนง. คนอื่นได้ หมื่นแปด แต่โชคดีที่ไม่ได้หารค่าบ้าน ค่าไฟ ทำงานมาก็เก็บเองใช้เองค่ะ ช่วงก่อนเวลากินข้าวแฟนขอหารมั่ง อยากได้ไรก็ซื้อเอง แต่แฟนมีเงินเดือน มากกว่าเราเป็นสิบเท่าแล้วจะให้เราหาร เคยทะเลาะเรื่องส่งเงินให้แม่ เดือนละ 5000 บาท สามีงอน ว่าทำไมไปช่วยแม่ ทำไม่ช่วยครอบครัว เลยทะเลาะกันอยากหย่าเราเลย เอาวะ ห้ามไรห้ามได้นะ แต่ห้ามเราส่งเงินให้แม่นี่ไม่ไหวค่ะ ขอเลิกพยายามดื้อ อธิบายอยู่นานจนสามีก็ยอมไป ขอสามีเปิดบัญชีร่วมกันก็ไม่ยอมค่ะ อ้างโน่นอ้างนี่ เวลาขอเงินแต่ละที ขอไปเรียน ก็หาว่าเราก็มีเงิน ทำไมไม่ออก น้อยใจค่ะว่า สามีมีรายได้ตั้งมากมาย เราไม่เคยไปขอดูบัญชี หรือก้าวก่ายเรื่องงานเลย เงินก็ไม่บ่อย ไม่ได้เอาไปซื้ออะไรที่ไร้สาระนะคะ พอ เข้าปีที่สอง มีเงินกองกลางค่ะ หยิบไปใช้ได้แต่เอาบิลไว้ด้วย เลยสบายหน่อย แต่พอเป็นแบบนี้มาสามเดือน มาเมื่อวานอยู่ก็บอกว่า ต่อไปเราไม่มีเงินกองกลางแล้วนะ อยากได้ไรก็ออกเอง อยากกินไรก็ออกเองละกัน เรานี่น้ำตาไหลค่ะ บอกว่าเศรษฐกิจแพงอย่างโน้นอย่างนี้ แค่เปิดบัญชีร่วมกันก็ไม่เอา นี่ยังจะหาไรกินเอง เวลาก็ไม่มีให้ คือไม่เข้าใจค่ะว่าเรา เห็นแก่ตัวไปหรือเปล่าที่อยากจะให้เค้าออกทุกอย่าง แต่อดคิดไม่ได้ว่า ความมั่นคงอยู่ที่ไหน บ้านก็เช่าไม่อยากซื้อ สามีบอกกลัวต้องมาหาร หรือถ้าซื้อเวลาเลิกก็ไม่อยากหารกะเราเพราะไม่แฟร์ โหคิดแล้ว เค้าต้องเอาเป๊ะเลยเหรอ หรือว่าครอบครัวอื่นเป็นเหมือนเราไหมคะไม่อยากคิดมากค่ะ แต่มันฝังหัวมาตลอดเลยทำให้ไม่มีความสุข บางทีนะคะ หารน่ะไม่มีปัญหา แต่ให้เราหารหมดน่ะเป็นไม่ได้ค่ะ เพราะรายได้เราที่ทำกะเค้าแค่ไม่กี่บาท ซึ่งรายได้ของเค้ามีมากกว่าเราเป็นสิบเท่า สิบเท่าจริงๆค่ะน้อยใจค่ะ เพื่อนๆพี่ๆ ช่วยแนะนำด้วยนะคะ "
คุณ orange จาก forums.thaieurope.net